Beginnen vind ik lastig. Noem het neurotisch, maar ik kan slecht tegen open eindjes. Er staan hier geen half gelezen boeken in de boekenkast. Er is één pot pindakaas open en er ligt één aangebroken brood in de trommel. Het is voor mij een van de twee: open of dicht, af of nog niet begonnen.
Echt beginnen aan een nieuw manuscript, en niet een beetje pielen in de marge, voelt alsof ik aan de start sta van een marathon. Het schrijven van Slapen zonder Slangen was behalve leuk bij vlagen uitermate frustrerend. Pas toen het hele verhaal op papier stond bleek welke scènes nodig waren, wat wel de helft korter kon of zelfs helemaal weg. Alle dialogen zijn herschreven. Waar een scene verdween, moest de schijnwerper juist op iets nieuws. Soms voerde ik wekenlangs niks uit, om dan toch weer verder te gaan. Voordat ik aan iets anders kon beginnen, moest dit eerst af.
Er is nog iets verandert dat beginnen lastig maakt. Bij het eerste manuscript vertelde ik aan niemand dat ik schreef, zelfs tegenover mezelf gaf ik niet toe dat ik werkte aan iets wat een boek moest worden. Ik deed iets vaags met een schrijfcursus. Pas na een halfjaar besprak ik met vrienden en collega’s voorzichtig dat ik wel vaker schreef, gewoon als hobby hoor!, en het duurde nog een halfjaar voordat ik toegaf dat ik aan een manuscript voor een boek werkte. Heerlijk onder de radar schrijven kan niet meer.
Dit is de reden dat mijn twee-boeken-tegelijkertijd experiment nog steeds goed gaat. De schrijfprocessen lopen totaal niet synchroon én ik schrijf opnieuw een thrillerverhaal voor een wedstrijd. Expres natuurlijk, want zolang ik me niet committeer aan één verhaal, ben ik nog niet echt begonnen. Ik rommel maar wat aan. En eerlijk gezegd: dat houd ik nog even zo. Totdat ik verlang naar een omvangrijker verhaal om mijn tanden in te zetten. Dan begin ik écht.
Comentários