De grot

Zo’n beetje iedere keer als M mijn werkkamer binnenvalt, noemt hij hem De grot. Ik zit er vaak in het donker omdat de zonwering, ook overdag, gesloten is. Voor zonlicht loop ik wel de tuin de in. Wordt het te donker dan steek ik een van mijn mooie lampen aan. 

Voordat we verhuisden leek een schuin dak mij ideaal. Dat voorkwam vast dat er zonlicht op mijn boeken zou vallen. Helaas. Na wat geschuif met de kasten bleek dat, voor het beste resultaat, een deel van de romans toch in de zon staat. Tja, dat kan natuurlijk niet. Verkleurde ruggen staat met stip op één in mijn lelijk beschadigde boeken top drie. Vandaar dus die grot.

Op de kasten wilde ik graag kamerplanten. Ondanks moedige pogingen om ze een plek in het magere licht te geven, dat is er heus wel, bleken ze niet opgewassen tegen de nachtelijke sferen. Binnen een maand waren ze overleden. Iets van plastic leek me niks. Kitsch! Dat komt dat er hier niet! Toch zwichtte ik, de behoefte aan groen bleek groter dan mijn weerzin. Eerst kocht ik twee neppers en sinds deze week prijkt er een bosje nepbloemen naast mijn boekcover. Die bakens zijn definitief verzet.