Zonder te weten waarom precies, was het ooit mijn liefste wens om een groot bureau te hebben. Aanvankelijk was het bureaublad helemaal leeg, maar net als bij een huis, stroomde het langzaam vol met spullen.
Al snel was er mijn laptop zodat ik overal kon schrijven. Erg mobiel ben ik er niet mee, want mijn vaste schrijfhonk is hét grote bureau. Enige tijd later kwam er een tweede scherm zodat ik allerlei Word documenten eenvoudig naast elkaar kan zetten, of Instagram, nos.nl, Netflix,... Weer wat later kwam er een printer, die me herinnert aan de eerste keer dat ik het manuscript van Slapen zonder slangen in mijn handen hield. Een magisch moment. Heb ik echt al die pagina’s geschreven? Log en lelijk of niet, ik word gelukkig als ik dat zwarte bakbeest zie staan.
Er is ook ruimte voor een rijtje schrijfboeken, naslagwerken en de spullen van de Schrijfacademie waar ik vier jaar geleden een schrijfcursus volgde. Eerlijk is eerlijk, meestal doen de boeken dienst als steun voor de deksel van mijn puzzels. Het antwoord op een dringende schrijfvraag, zoek ik snel even op internet. De legpuzzels zijn ideaal als ik even niet meer weet hoe het verder moet met een verhaal of een blog. Ik hoef mijn stoel maar een halve meter naar links te verschuiven en ik ben in een andere wereld. Een die ik stukje voor stukje uit de chaos tevoorschijn tover. De doos met stukjes ligt altijd op de puzzel, dan is de kans het kleinst dat ik hem van het bureau stoot. Vreemd genoeg puzzelt het wel prettig, die gedwongen focus op één helft van de afbeelding.
Mijn telefoon ligt altijd in de buurt. Dat blijft toch dé plek waar ik mijn eerste ideeën opschrijf. Zelfs als mijn laptop aan staat, is mijn telefoon laagdrempeliger. Raar? Misschien. Het voordeel is dat ik nooit vertwijfeld naar een leeg scherm staar. De lege notitieboekjes tussen te rijtje naast de lamp (lees hier waarom ze leeg zijn: https://www.saskiahabraken.nl/post/notitieboek) wachten geduldig tot ik het aandurf een vulpen op te pakken en alles op papier te zetten.
Comments