Dé vraag die mensen mij stellen als ik zeg dat ik schrijf is: ‘Goh, is dat niet eenzaam?’ Schrijvers zitten in de hoofden van velen klaarblijkelijk nog altijd in hun eentje op een zolderkamer te ploeteren achter een oude typemachine, of ze werken in alle stilte en eenzaamheid op een desolate plek aan zee.
Sinds ik schrijf kom ik vaker dan ooit buiten de deur. Op zich niet heel moeilijk, als kluizenaar zou ik geen slecht figuur slaan. Een groot deel van die activiteiten bevinden zich bovendien zo ver buiten mijn comfortzone, dat die veilige plek aan de horizon van mijn gedachten, uit het zicht is verdwenen. Mijn ongemak op zo'n plek waar ik niemand ken, ziet er iedere keer hetzelfde uit. Ik ben aan de zijkant van de ruimte, kopje thee hoog voor mijn borst, als om mijn hart te beschermen tegen al die vreemde mensen. Plukkend aan mij trui, rok of jurk. Staan, zitten, staan, toch weer zitten. Tas als een harnas tegen mijn lijf gedrukt, een boei waaraan ik me vastklamp. In mijn ogen een blik die vraagt: ‘Wil je alsjeblieft een gesprek met mij aanknopen?’ Na een halfuur tussen de mensen ontdooi ik. Tas hangt stabiel op één schouder of, en die kans is groter, staat ergens achteloos in een hoek op de grond. Geen theekopje meer als houvast, maar druk pratend met handen die gezellig meedoen.
Schrijven bracht mij in de afgelopen jaren twee keer bij een schrijfretraite op Terschelling (https://www.saskiahabraken.nl/post/schrijfretraite). Naar terrasjes waar ik ‘in het echt’ sprak met redacteur Lili om te praten over het manuscript. In Utrecht was ik, in goed gezelschap, bij de uitreiking van de Indie awards. Zonder de disclaimer: ‘Het is niet echt goed gelukt, hoor,’ las ik voor aan schrijfdocent en medecursisten wat ik in vijf minuten geschreven had. Ook online kroop ik uit mijn schulp. Uit angst voor negativiteit wilde ik geen social media accounts meer. Als ik er niet naar kijk, dan is het er ook niet. Sinds september 2023 heb ik ze toch. Eerst plaatste ik voorzichtig alleen hartjes onder een bericht. Inmiddels raak ik, zeker voor mijn introverte doen, steeds makkelijker in gesprek met mensen die ik niet eens ken.
Zonder te schrijven had ik deze stappen nooit gezet. Ongetwijfeld volgen er, als Slapen zonder slangen er eindelijk is, nog vele nieuwe avonturen. Ik kijk er naar uit!
Geweldig om alle stappen te volgen! Ik kijk al uit naar het eerste event waar we heen gaan als we allebei gepubliceerd hebben. Maar eerst ga ik uit van een mooie boekpresentatie van Slapen zonder slangen.