Lente

Lang vond ik de lente tamelijk saai. Alles wordt groen. Tuurlijk, zal wel. De melancholie van de herfst was veel interessanter. Ik dweepte met de opzichtige treurnis die bij verwelken hoort. Heerlijk schemerend in een luie stoel wentelde ik mij in afscheid en het naderend duister.

Nu ik ouder ben - nog lang geen tachtig, ik weet het, maar ook niet meer zo piep - verlang ik sterker naar de lente. Dat alles nieuw is vervult mij met hoop. En met melancholie, omdat de natuur jaarlijks herhaalt wat in een mensenleven onmogelijk is. De herinnering aan wat was is een zoete pijn die zich moeizaam laat stillen door bloesem en paaseieren.

Toch een echo van de herfst? Een begin dat zwanger is van het einde. Of is het mijn melancholische gemoed dat van vreugde eenvoudig verdriet maakt?