Drie jaar geleden kocht ik een prachtig notitieboek en een rode vulpen. Als ik mooie spullen had, zou ik mijn verhaalideeën eerder opschrijven dan wanneer ik terecht moest op een schrijfblok van groezelig oud papier. De bladzijdes van het notitieboek bleven lang leeg, ik wachtte op dé perfecte ingeving, één die waardig was om opgeschreven te worden. Dit was geen papier voor zomaar een gedachte, voor wat haastig opgeschreven losse flodders.
In de tussentijd zette ik de minder perfecte ingevingen in mijn telefoon. De drempel om iets op te schrijven, briljant of bagger, bleek een stuk lager te liggen met de delete knop in de buurt. Later, in het echte notitieboek, zou ik wel zien of het snel opgeschreven idee iets voorstelde of niet. De delete knop maakte ook het herschrijven gemakkelijk, het idee is niet officieel, het staat nog niet in hét boekje en dus kan ik rustig schrappen en schaven.
Het mooie boek ligt nog steeds onbeschreven op mijn bureau, soms kijk ik ernaar, streel de harde kaft en zet mijn telefoon vol ideeën.
Het is niet alleen de delete knop die me het zelfvertrouwen geeft om te schrijven. In de tijd dat ik wachtte op geweldige ingevingen werd ik óók geplaagd door twijfel. Twijfel over of er wel iemand is die wil lezen wat ik schrijf. En waarom zou ik iets opschrijven wat niemand lezen wil? Het antwoord bleek simpel: omdat ik het vertellen wil. Ik bedacht dat toekomstige lezers pas komen als er iets te lezen valt en vertrouwde erop dat het eerste idee, in mijn telefoon dat wel, zou leiden tot een tweede en dat een heleboel van die ideeën uiteindelijk een verhaal vormen. Pas als ik op dat punt ben, maak ik me weer druk over lezers.
Comments